Şiir okumayı ne zaman bıraktığımı düşünüyorum şu sıralar, bir de Şubat ayını…
Öksüz bıraktığım şiirler bir tarafa da aklıma Şubat düştükçe, Şaka ile Karışık filminde hâkim karşısında duran Osman kadar mağmum* ve mahzun hissediyorum kendimi. Hepimiz, hem de kaç kere, rakı kadehini masaya vururken “Bu da mı gol değil be?” diyerek boşaltmışızdır ciğerimizi… Ofsayt Osman, muhterem bir insan, sevdiğimiz bir abimizdir de filmin adının Şaka ile Karışık olduğunu ya bilmeyiz ya hatırlamayız. İşte Şubat deyince, o filmin adı kadar bir mahzunluk çöküyor üzerime.
Zamanı dilimlere bölmek, haftaya yedi gün vermek, ayların kimine otuz kimine otuz bir gün dağıtmak, kimin aklına gelmiştir acaba? Nasıl bir adaletsizliktir, Temmuz’la Ağustos’a üst üste otuz bir gün bahşederken, Şubat’a “Sen yirmi sekizle yetin” demek? Teselli ikramiyesi gibi, dört yılda bir yirmi dokuz günle avutmak onu… Şubat’ın bu mağduriyeti, Sadri Babanın da aklına düşseydi benim gibi, kesin “Adaletine, insanlığına kurban olayım Hâkim Bey” der, başlardı Şubat’ı savunmaya. Düşmemiş demek ki…
3 Yorum