Beş yaşımdan bu yana yazıyorum, oysa konuşmayı öğreneli daha beş yıl bile olmadı. Hala da becerebildiğim söylenemez. Oysa kağıt üzerinde kelimeler dünyasının oyunbazıyım, yeri gelirse manipülasyonun ustasıyım. Zaman zaman kalpsiz zaman zaman ise merhametsiz olarak sıfatlandırabilecek kadar gerçekçiyim bu hayatta. Duygulara tanımlanmış kelimelerle kavgalı olduğum için duygusuz addedilirim çoğu zaman. Her yeni gün yeni bir şeye dönüşür, süreklilik halinde değişirim. Değişmeyen, değiştiremediğim belki de değişmemesi gerekmeyen tek şey kelimelerle yıllardır süregelen kavgam. Sessiz harfler gibidir benim kelamlarım, sadece kağıt üzerinde anlamlı. Nefes bulamaz benim kelamlarım, sesleri çıkamaz…
Çünkü ben inandım ki değerli olan ben söylemeden ne hissettiğimi anlayabilmeleriydi. Ve ben inandım ki anlamlı olan ben talep etmeden ihtiyacım olanı verebilmeleriydi. İnandım ki sesli ya da sessiz kelimeleri kullanmama gerek olmadan benim olan, gerçekte ‘benim’ olandı.
2 Yorum